Mijn stage en nog wat andere dingen

Mambo! Hoe gaat ’t met jullie?
Hier gaat het goed en ik heb al weer veel te vertellen, dus hier komt ie dan hè:
Maandag was onze eerste stagedag. Ik wist eigenlijk al dat dit een geweldige stage en een fantastische ervaring zou worden, maar nu weet ik het zeker. We hebben echt een hele fijne, spontane, gedreven en jonge collega in het ‘psychosocial project’. Dit houdt in dat we de kinderen wekelijks in hun omgeving (in de sloppenwijken) ontmoeten, iedere zaterdag een kidsclub op het SOS terrein organiseren en daarnaast is er elke laatste vrijdag van de maand een gezamenlijke activiteit voor alle kinderen in het project uit de verschillende wijken.
Bijna alle kinderen in het project zijn HIV-positief en weten nog niet dat ze ziek zijn. Hun ouders durven het vaak niet te vertellen en dat is natuurlijk ook wel logisch, gezien de maatschappelijke reacties. Wij proberen de kids te steunen in het dealen met het ziek-zijn en/of worden, discriminatie en uitsluiting. Daarnaast willen we ze meer leren over HIV/AIDS. Uiteindelijk zullen wij, of de ouders met behulp van ons, de kinderen vertellen dat ze met HIV geboren zijn.
Dit alles is best een heftig verhaal, maar gelukkig hebben ze in Kenya ook steeds meer middelen om het ziek worden tegen te gaan. Zo zijn we woensdag mee geweest naar een ‘Food demonstration’, tijdens zo’n bijeenkomt in de wijk leggen SOS medewerkers uit hoe je het beste en goedkoopste voedsel kan bereiden met verschillende vitaminen en mineralen erin. Verder zijn er ook medicijnen tegen het HIV-virus beschikbaar.
Niet geheel onbelangrijk: HIV kan niet buiten mensen leven, dus voor besmetting is direct contact met bloed/lichaamsvloeistoffen nodig. Daarnaast kan het virus ook niet via malariamuggen doorgegeven worden. Maar ik doe voorzichtig hoor!
Deze hele week lopen we mee met onze collega Priscah en maken we kennis met de meeste kinderen in het ‘psychosocial program’. Volgende week gaan we aan de slag met de methodische kant van het project en de weken daarna gaan we de drie SPH methodes uitproberen. Uiteindelijk zullen we voor één methode kiezen en aan de hand daarvan een project met activiteiten opzetten.

Dan wil ik verder nog wat andere dingen vertellen:
Het is vast op het nieuws geweest in Nederland: Rift Valley Fever in Kenya (maar geen Nederlands nieuws in Kenia, wereldnieuws beslaat alleen Afrika) en er blijft dus weinig keuze over en voor degenen die mijn ‘vlees-eet-achtergrond’ kennen, blijft er nog minder keuze over. Maandag hadden we (na zo vaak kip) zin in spaghetti met vlees, dus checkten we de inhoud ervan en dat bleek ‘really good from a goat’ te zijn…. Nou ja, je moet wat dus ik heb het gegeten. Vandaag liep er echter een geit vredig te grazen buiten en ik heb hem vriendelijk verzocht of ie uit mijn zicht kon gaan staan. Ik vind geitjes toch veel leuker als huisdier.
Ook varkens vind ik leuker als huisdier en al helemaal nadat ik gezien heb dat zij etensresten op de vuilnisbelt eten… De vuilnisbelt wordt trouwens gewoon één keer in de zoveel tijd in de fik gestoken, evenals het kleine vuilnisbeltje bij ons guesthouse. Je snapt wel dat ik uitkijk naar de dag waarop onze lege plastic flessen water verbrand worden…
Nu ik het toch over huisdieren had, onze rafiki (de grote vogel) blijkt erg trouw, maarre de muggetjes helaas ook. Wij kunnen ze zo waarderen, dat we een ‘Wall of fame’ hebben gecreëerd met allerlei heldhaftige muggen erop…
Verder is het leven in ons guesthouse afwisselend:
- we komen lopend of met de matatu thuis (afgezet of niet)
- we doen wat we willen
- we slapen heerlijk óf liggen wakker van de harde muziek uit een vaag tentje vlakbij
- we kunnen douchen óf niet óf wel onder een koude douche
- we kijken naar een Keniaanse tv-zender die allerlei programma’s uitzend (MTV en Prison Break zijn de leukste)
- we moeten met de hand wassen in een enorme teil met oplos-Omo erin en dat is veel werk...
- we genieten van het uitzicht op een stel Ethiopiërs, die zichzelf binnen 2 minuten laten zien als wij ‘thuis’ komen. Gelukkig hebben ze ons ook al heel goed kunnen helpen met het verwijderen van een enorme kakkerlak... Ik had hem overigens wel zelf gedood! Wat een heldenactie he?
We spreken inmiddels al aardig wat vloeiend Engels én Kiswahili. Onze collega’s kunnen het erg waarderen en de kinderen vinden het ook reuze grappig. Mensen op straat vinden het ook leuk, wanneer we in Kiswahili fruit kopen.
Zaterdag zijn we naar de bruiloft geweest van een SOS-collega. Het was de Engelse versie, dus we konden het goed volgen en was redelijk modern, maar toch wel meer ceremonieel en officieel dan Nederlandse bruiloften. Zo is de vrouw nu van de man en zijn familie, hebben ze elkaars familie bedankt voor het opvoeden en de families stelden zich helemaal aan elkaar voor.
Ik hoop dat jullie nu weer een goed beeld hebben van mijn leventje in Kenya. Voor verdere inlichtingen, verwijs ik jullie naar de mogelijkheid om een berichtje achter te laten op deze site. Enne naar mijn postadres in Kenya:
SOS Medical & Social Centre – Buru Buru
T.a.v Kim Bisschop
P.O. Box 40653
00100 – Nairobi
Kenya

Tutaonana!
Liefs, Kimpiej