N imepotea*

Sorry voor het niet plaatsen van een berichtje… Maarre hier is er weer eentje!

Imagine: een gast die meedeed aan het Body Mapping Project vroeg aan het einde van de week: ‘Jullie hebben nu voor ons eten gezorgd, maar normaal gesproken heb ik geen ontbijt, lunch is er soms en dus ik ken alleen het avondmaal. Hoe ga ik de aanstaande week doorkomen?’

Ik heb heel veel leuke dingen gedaan en meegemaakt:
Tijdens het Sawa Sawa festival op 3 juni in het Kasarani Stadium was het vooral erg grappig om een paar blanke gasten (die van Luie hond) Nederlands te horen zingen, terwijl het er gewoon letterlijk zwart zag! 
Een week later zaten we als VIP’s bij de Tusker Safari Sevens, onderdeel van een internationaal rugbytoernooi. We waren door een ex-SOS-kindje uitgenodigd en zo was ik opeens een VIP, van de hoofdsponsor nog wel en dat als mzungu in Kenya… best een vreemde gewaarwording. Ik heb me nooit geïnteresseerd voor rugby, maarre het was echt lachen: zie die gasten rennen als een stel gekken over het veld met die bal, guy! Enne voor de rest was ’t vooral spieren kijken! 
In de tussentijd ben ik ook nog drie dagen op vakantie geweest in Kisumu. Dat is de op 2 na grootste stad in Kenya enne vergeleken met Nairobi erg relax en vreedzaam. Kisumu ligt aan Lake Victoria, dus hebben we over het meer gevaren. We zagen er 8 hippo’s chillen, want het was mooi weer voor hun soort volgens de gids. Over de gids gesproken; we hebben erg om hem moeten lachen. De Luo’s (een Keniaanse stam stammende uit Kisumu) hebben vanwege hun eigen taal een beetje moeite met het uitspreken van de letter ‘s’. Aangezien die man heel veel vertelde over ssspeciesss of fissshhh essspecccially catfissshhh, birdsss in the bussshhh along the lake, hipposss, enssso. 
Verder zijn we naar het Kisumu Museum geweest, we hebben gechilled in het stadspark, we hebben vrienden gemaakt en we zijn uitgeweest.
Later die week heb ik chapati’s leren maken van collega/vriendin Leah. Chapati’s lijken een beetje op pannenkoeken, maar worden hier meestal gegeten bij de thee en ze bestaan uit allemaal dunne laagjes. De eerste keer was de vorm niet bepaald rond, maarre toen ik het van de week zelf thuis probeerde had ik toch mooie ronde.  Ik zal ze ook eens voor jullie maken.
Zaterdag de 23e was de SOS-dag. Een internationale feestdag voor iedereen die bij SOS betrokken is: de village, family care center-personeel, mensen op kantoor, oud-SOS’ers… Het was echt een gezellig samenzijn in de village; ik was gewoon een dag ‘part of the family’. De SOS-jeugd deed sketches, de kinderen deden een dans en de mama’s zongen.
Ik had weer vlechtjes, maarre inmiddels zijn ze er ook al weer een week uit. Jah, dat soort verhalen komen er op mijn site als ik lange tijd geen berichtje plaats… Afijn, deze keer waren ze gemaakt in de Unity College en zonder nephaar erbij. Guy, dat veroorzaakte meer haarpijn dan met nephaar, maarre wie mooi wil zijn moet pijn lijden…

De afgelopen maand (of zijn het er eigenlijk twee?!?) stond in het teken van zoeken naar een budget, een budget vinden, hem vervolgens niet krijgen en hem nu nog steeds niet hebben… grr, frustratie!
Maarre voor de rest zijn er wel goede Kidsclub-nieuwtjes: we hebben vergaderingen gehouden enne de belangrijkste uitkomst is dat Priscah de supervisor is, dat we jeugdcoördinatoren hebben voor elke Kidsclub én dat iedereen ervan overtuigd is dat de Kidsclubs doorgaan! 
Uiteraard zijn we de laatste tijd nog steeds met Priscah mee geweest de slums in om kinderen in het Psychosocial Support Programme te ontmoeten. We hebben zelfs de andere activiteiten om deze ontmoetingen heen gepland, want de kinderen en wij blijven het leuk en gezellig vinden. Naast een creatieve activiteit leren we ze iets over eerste hulp, hygiëne, kinderrechten, enzo. Mijn begrip van het Kiswahili is ook stukken beter geworden door alle ontmoetingen met de kids.
We hebben afgelopen maand weer een Food Distribution gehad bij SOS. Deze keer kwamen er 98 mensen niet opdagen om hun bruine bonen, maïsmeel, papmix, ugali-mix en suiker op te halen. Maarre daarnaast hebben we wel veel mensen blij kunnen maken gelukkig.
We hebben ook drie mensen blij gemaakt met een matras. Twee van de drie zijn als jongen van een jaar of 16 verantwoordelijk voor het huishouden en hun broertjes en zusjes. De andere is naar een moeder van een van hen gegaan; zij heeft haar kinderen verlaten, maar zou wel zo het matras uit zijn krot komen halen. Wij hadden de matrassen over van onze visite.
Daarnaast hebben we een week lang een mzungu uit België op bezoek gehad. Deze meneer woont al 7 jaar in Kenia en had in Zuid-Afrika kennis gemaakt met het Body Mapping Project. Nu voert hij dat bij verschillende organisaties in Kenya uit. Het project duurt een week waarin een 10-tal geselecteerde mensen groepsgesprekken en meditatiesessies doen waarna ze zichzelf gaan schilderen op een groot doek. Eerst schilderen ze zichzelf met hun Aids-virus en hun kracht en vervolgens schilderen ze een schaduw van zichzelf met hoe ze zouden willen zijn en leven. De schilderingen werden ook gepresenteerd en het is de bedoeling dat ze mee gaan werken om de discriminatie en stigma rond HIV/Aids te verminderen.

Verders kwam ons afscheid van SOS én alles&iedereen er om heen, de collega’s, de mensen en natuurlijk alle kinderen steeds dichterbij en ook sneller dichterbij… Vorige week zondag hebben we voor de laatste keer enjera gegeten en koffie gedronken bij de Ethiopische buren. De stew bestond dit keer uit veel vlees enne wist je dat:
Kim na 5 maanden nog niet volleerd is in vlees eten? Dus moest ik stiekem het een en ander uit het raam gooien…
De afgelopen twee weken hebben we alle groepen kinderen in het Psychosocial Support Programme moeten vertellen dat we terug naar huis moeten. De standaard vraag was of we nog eens terug zouden komen. Nou… als het goed is volgend jaar april!  Ik hoop echt dat we alle kids dan terug kunnen zien, want sommigen zien er echt niet gezond uit en van anderen weet ik dat ze nog maar weinig kracht hebben om met het Aids-virus te boven te blijven.
Afgelopen vrijdag hadden we een afscheidsfeestje met deze kids. We hadden een picknick georganiseerd met tosti’s, bananen en sap.
Zaterdag hadden we de allerlaatste Kidsclub mét wazungu. We hebben een beetje Kidsclub gedaan: een discussie met de oudere kids (10-16) en spelletjes met de jongere (6-9), zodat ze toch nog wat meekregen deze week. Verder was het een groot feestje; we hadden een kinderdisco met kindermuziek, dansspelletjes, cake, sap en snoepjes.

Zondag vertrek ik voor een anderhalve week durende reis langs de Keniaanse kust. We gaan naar Lamu, Malindi, Kilifi en Mombasa. We gaan vooral chillen en vakantie vieren, maar ook toerist spelen.
Dinsdagochtend 10 juli zijn we weer terug in Nairobi waar vooral het stressen en huilen gaat beginnen, wanneer ik mijn koffer in moet pakken en nog even ‘Doei!’ ga zeggen tegen iedereen bij SOS.
Woensdagavond worden we, inclusief collega’s en SOS jeugd, met de SOS-bus naar het vliegveld gereden en om half 12 gaat het vliegtuig met ons terug. Aan de ene kant is dat echt een ‘moet’, maarre aan de andere kant is het ook wel weer fijn om thuis te komen en iedereen weer te zien.

Tutaonana 12 juli of later!
Asante sana voor het lezen van mijn site en het plaatsen van reacties, sturen van kaartjes, mails en smsjes; het was allemaal leuk om te krijgen en te lezen.
Na upendo, Kimpiej

* Ik was ‘kwijt’