Welcome to Kenya!

Dit heeft mijn collega Priscah deze week een aantal keer gezegd wanneer er weer iets gebeurde waarvan zij verwachte dat het niet in Nederland gebeurt of dat het bij ons anders gaat. Vaak was dat inderdaad zo enne ik wil deze fascinerende dingen graag met jullie delen.
Ik heb al wel eens verteld dat we vaak een koude douche kunnen verwachten en dat de stroom en internet het soms niet doen, maar er is meer: welcome to Kenya!
Vrijdagavond gingen we met Chris (directeur SOS Family Care Center) wat drinken. Hij heeft ons geïntroduceerd in de Keniaanse bites: kip. Nou snap ik tussen de middag nog net hoe ik een kip moet ontleden, laat staan in een half-donkere bar net voor middernacht... Overigens wil ik eigenlijk ook geen kip meer eten, nadat ik van de week helaas getuige was van een slachting, ik een poot mét nagels (!) op mijn bord kreeg en ik gisteravond nog een paar haartjes aan het velletje ontdekte… Welcome to Kenya! Verder is het nog wel grappig om te vertellen dat Chris een nieuwe telefoon heeft met blauwe tanden (ook wel Bluetooth genoemd), maar hij dacht dat het toch niet in het pakket zat (hij kon het niet op zijn telefoon vinden) en dacht dat ie afgezet was, omdat ie het er nog bij moest kopen. Met dank aan zijn twee internationale stagelopers heeft ie nu een mooie achtergrondafbeelding, te omschrijven als het logo van SOS.
Kenianen vinden ons wazungu-meiden fascinerend. Zo worden we elke dag begroet door verschillende soorten mensen en schudden we heel wat handjes op een dag. Hartstikke leuk natuurlijk! Ze vragen vaak hoe we hen in Nederland zouden begroeten; ze reageren dan een beetje teleurgesteld als we zeggen dat het best normaal is om in Nederland een buitenlander tegen te komen en dat we niet zo’n soort wazungu-woord voor ze hebben. Zwarte is toch een negatief geladen woord en dat is wazungu totaal niet. Laatst werden we door een man getrakteerd op fruit, omdat hij het een geschenk van God vond dat hij ons tegenkwam. Er zijn echter ook mensen waar we voor op moeten passen, want die willen ergens afspreken of ons ergens heen brengen. Hiervoor kopen ze zelfs nieuwe kleding. Welcome to Kenya!
De meetings met de kinderen in de wijken verlopen erg leuk; de kids verwachten dat wij er zijn en vinden het ook erg leuk als we er zijn. Zij leren ons Swahili en wij leren hen Nederlandse liedjes en dansjes. Van de week viel me op dat wij met gemak de vier kaakjes aan het einde van een meeting opeten en dat zij elk hapje overwegen. Zal ik hem nemen of deel ik hem met thuis? Welcome to Kenya!
Verder merk ik dat ik de situatie, sfeer en geur in de sloppenwijken al beter een plekje kan geven, alhoewel er nog Kiambiu/City Carton is (zegt de naam niet al genoeg?!?) die ik nog wel heel erg en eigenlijk niet-aanzienbaar vind. Een jongen in het project uit die wijk maakt altijd een pistool tijdens de bijeenkomsten, want hij schijnt in een week meer pistolen dan eten te zien. Welcome to Kenya!
Verder hebben we gehoord dat SOS tijdelijk geen nieuwe mensen meer ‘aanneemt’ om hulp aan te verlenen en dat is heel triest. De mensen geven namelijk aan elkaar door dat je bij SOS gratis getest kan worden op HIV/AIDS en dat je daarna begeleiding krijgt wat de uitslag ook is. Iedereen denkt nu aanspraak te kunnen maken op de hulpverlening, voedselverschaffing, medicijnen en psychosociale hulpverlening. Welcome to Kenya! Mensen zijn soms gewoon te wanhopig voor hulp en zijn vooral ook te bang dat ze het zelf niet kunnen. Wij gaan in ons project ook maar wat aan ‘empowerment’ doen.
Nog wat leukere dingen: we hebben eindelijk een vakantie kunnen plannen! De reis gaat naar Mombasa en we gaan lekker een week all-inclusive aan het strand liggen. We wilden eerst met de trein gaan, want dan kun je namelijk langs het spoor eten krijgen van een local en we zien nog wat van het land. We hoorden van de week echter dat de trein er zo’n 14 uur over doet, als ie rijdt, en dat ze anders pas na een halve dag besluiten je met bussen op te komen halen. Welcome to Kenya! We gaan er vliegend heen (weten we eigenlijk zeker dat we er komen) en terug met de bus, want dan kunnen we toch nog wat zien van het land en die doet er maar zo’n 8 uur over.
We vonden het wel een beetje moeilijk om onze collega’s over onze vakantieplannen te vertellen, omdat we de dag ervoor een meeting hadden gehad over ons project en hadden gevraagd om meer tijd voor het onderzoek. Onze collega Priscah en praktijkbegeleidster Fausta zaten er toen trouwens best gespannen bij, want ze dachten dat Chris wilde dat het project snel zou starten en hij is de grote baas…. Welcome to Kenya! Uiteindelijk vinden ze het allemaal goed en leuk dat we naar Mombasa gaan (Karin en Esther gingen ook heel vaak, zeiden ze).
Ik dacht aan het begin van de week dat het regenseizoen al ging beginnen, maar het was maar een voorproefje! Maandag kwam er een flinke bui, compleet met onweer, naar beneden. Dat was eigenlijk wel fijn, want het was meteen niet meer stoffig en het rook lekker fris. Het regenseizoen begint pas echt in april. Welcome to Kenya!
Zoals eerder verteld, hebben we Ethiopische buurmannen. Maandag stonden ze met z’n drieën (van de vijf) voor de deur; of ze mochten komen koken, want zij hadden geen gas meer. Welcome to Kenya! A fijn, na wat geroer en gebak haalden ze een bord want voor de overlast kregen wij wat eten. Het was ugali met groenten. Ugali smaakt nergens naar en toen ik de groenten proefde, snapte ik waarom dit de combi was: er zat me toch een hoop peper in! We hebben de helft van het bord teruggebracht, want dit konden we niet handelen. Volgens hen was dit echter niet spicy….
Dinsdag zijn we dan officieel verwelkomd met een Ethiopisch koffieritueel. Een uur van tevoren begonnen ze met het roosteren van de koffiebonen, daarna werden ze fijn gemalen en uiteindelijk in een speciale kruik gekookt in water op kolen. Ondertussen brandden ze wierook voor de speciale geur, die ook wel een beetje aan de koffie leek te zetten. Ik vond de koffie ook lekker! Jaja, en dat voor een niet-koffiedrinker! Er gingen standaard twee scheppen suiker in een kopje kleiner dan een espressokopje, maar de koffie was dan ook wel heel sterk van zichzelf. Ik voelde me behoorlijk wakker na de drie rondes (standaard, dit moet anders gebeurt er iets vreselijks).
Naast Keniaanse en Ethiopische taferelen, hebben ik deze week voor de tweede keer kennisgemaakt met Amerikaanse taferelen. We hadden vrijdag een afspraak met onze supervisor. Donna is een Amerikaanse, maar woont al 39 jaar, 7 maanden, 13 weken en 1 dag in Kenya. Ze werkt op het National Office van SOS en begeleidt ook vaak Amerikaanse studenten die voor een stage/studieonderdeel naar Kenya komen. We hebben een kennismakings-/supervisiegesprek gehad en we hebben gelunched bij de horecaschool van SOS. Ik schaamte me wel een beetje voor haar typische Amerikaanse gedrag, maar dat de ober je servet op je schoot legt is natuurlijk ook wel erg vreemd. Maar opgelegd door de regering… Welcome to Kenya! Gelukkig kon Donna ook wel lachen om de typische Amerikaanse gewoontes die wij Nederlanders toch wel grappig en apart vinden (Herinner je ze alweer Natas?).
Aan het einde van deze week kan ik zeggen dat ik alweer een maand in Kenya ben! De tijd gaat echt heel snel! Te snel misschien wel, want we willen nog zoveel, maar moeten ook nog zoveel…. Aanstaande week gaan we, na het uitpluizen van het SOS beleid en het Kenyaanse recht betreffende kinderen en na het uitwerken van de drie SPH-methodieken afgelopen week, beginnen aan de opzet van ons project. Wordt vervolgd!

Ahsante sana voor jullie berichtjes en mailtjes (en bijzonder voor Quinta en Andreas’ hun kaart)
Tutaonana, xx
Mam, voor info over wat we precies gedaan hebben deze week: zie de site van Anke (kenianke.waarbenjij.nu)